Ze zat alleen, met een sigaret in haar hand, mascara uitgelopen maar beheerst. Iets in haar kalmte sneed door zijn statische elektriciteit. Hij liep naar haar toe en ze praatten alsof ze elkaar al jaren kenden. In een stad die nooit ophield met draaien, werd Lucy zijn middelpunt. Zijn pauze. Zijn kalmte in de storm.
Lucy was magnetisch-messief en gedreven, grappig en intens. Ze kon van een boodschappentas een boeket maken en hun studio-appartement laten lijken op een scène uit een film. Justin was nooit ambitieus geweest, maar plotseling voelde het als genoeg om van haar te zijn. Ze gaf het leven een vol gevoel.