Toch vierde hij het. Roze slingers, handgemaakte borden, flessen sprankelend sap – ze brachten de tweeling thuis onder confetti en licht. Hij vertelde Lucy dat ze het opnieuw zouden proberen. En zij, die het gewicht achter zijn verlangen kende, stemde zonder aarzelen in. Aan haar liefde waren geen voorwaarden verbonden. Ze droeg zijn hoop alsof het haar eigen hoop was.
Een jaar later, weer een zwangerschap. Nog een tweeling. Nog meer meisjes. De dokter legde Lucy uit dat ze drager was van een gen dat tweelingen waarschijnlijk maakte. Lucy verwonderde zich erover en noemde zichzelf “een wondermachine” Justin grinnikte, maar van binnen groeide een stille angst. Er was nog steeds geen jongen gekomen en zijn hoop begon te verharden.