Op een nacht, lang na middernacht, stond hij in de gang te luisteren naar het rustige gezoem van de slaap. Lucy’s adem, zacht en gespannen. Kleine handjes om de dekens gekruld. En op dat moment gaf iets in hem het op. Hij krabbelde zes woorden op een kladpapiertje: “Ik kan dit niet meer.” Hij pakte een tas, stapte het donker in en keek niet om – niet één keer.
Hij had haar nummer gewist, elke foto weggegooid en de herinneringen diep begraven. Zo was het makkelijker om te doen alsof er niets gebeurd was. Tot nu. Op haar Facebook profiel kwam het verleden terug in één enkele foto: Lucy, ouder maar stralend, stralend naast een jonge vrouw in een pet en toga.