Het wachten was verstikkend. Elke seconde rekte zich uit als elastiekjes die te strak waren aangetrokken. Toen zag hij haar-Lila, lang en zelfverzekerd in scrubs, naar hem toe lopend met een kalme, beleefde glimlach. Justin’s borstkas verstrakte. Zijn dochter. Ze leek zoveel op Lucy dat Justin er duizelig van werd.
“Hoi,” zei Justin, terwijl hij opstond om haar tegemoet te komen. “Ik ben Justin. Justin Smith.” Lila hield verbaasd zijn hoofd schuin. “Hoi, Justin. Ken ik jou?” Er klonk warmte in haar stem, maar geen herkenning. Die warmte sneed dieper dan minachting zou hebben gedaan. Justins keel verstrakte. Ze herkende hem niet. Natuurlijk niet.