“Ik ben… je vader,” zei Justin. “Ik ben weggegaan. Lang geleden.” De woorden klonken dunner dan lucht. Lila knipperde met haar ogen. Haar gezicht verslapte. De stilte die volgde was een vacuüm. “Waarom ben je hier?” vroeg ze uiteindelijk. Haar stem was neutraal, maar haar ogen niet. Het waren stormwolken.
Justin aarzelde en ademde toen hard uit. “Ik ben ziek,” zei hij. “Alvleeskliernecrose. De dokters zeggen dat ik geopereerd moet worden, medicijnen… Ik wist niet tot wie ik me anders moest wenden.” Hij probeerde de scherpe kantjes eraf te halen, om minder als een bloedzuiger te klinken. “Ik heb aan jullie allemaal gedacht, door de jaren heen. Hoe gaat het met ze allemaal?”