Justin ging tekeer, handen gebald. “Ik wist niet hoe ik het moest doen, Lila. Ik was bang.” Maar het excuus stortte in op het moment dat het zijn lippen verliet. Lila stond op. “Wij waren ook bang,” snauwde hij. “En ze bleef. Ze vocht elke verdomde dag voor ons. Je verdient het niet eens om haar naam uit te spreken.”
“Ze draaide nachtdiensten, maakte overdag huizen schoon en haalde toch elk schooltoneelstuk,” zei Lila met een strakke stem. “Ze sloeg maaltijden over zodat wij konden eten. Ze verkocht haar trouwring om de huur en het schoolgeld te kunnen betalen. Je liet haar achter met chaos – en ze maakte er een gezin van. Alleen.” Ging Lila verder.