Op het bonnetje stond in totaal tien dollar. De man had contant betaald – twee biljetten en een korte “houd er twee” – voordat hij uit het hokje stapte. Maar net toen hij zich omdraaide, schoof een van de meisjes terug in haar stoel en voegde stilletjes zeven dollar en elf cent toe aan de fooi. Het uiteindelijke bedrag van de fooi: $9.11.
Andrew keek toe hoe ze een tel te lang naar de rekening staarde en toen naar hem. Haar ogen knipperden niet. Ze deinsde niet terug. Er was geen glimlach, geen nonchalant bedankje. Alleen een weloverwogen blik tussen het geld en zijn gezicht. Toen stond ze op en ze liepen met z’n drieën naar buiten.
Hij stond verstijfd. Er draaide iets in zijn maag. Het getal bleef in zijn hoofd hangen, verontrustend precies. Negen, één, één. Het was geen fooi, het was een boodschap. En toen ze hem aankeek, toonde ze geen angst. Het was een stil, wanhopig verzoek: Doe iets.