“Tafel voor drie?” Vroeg Andrew, glimlachend door de vermoeidheid van de dienst heen. De man knikte en sprak voordat de meisjes dat konden doen. “Ja. Ergens achteraan.” Zijn stem was kalm, kortaf. Gezaghebbend. De meisjes zeiden geen woord.
Een van hen, een brunette met sproeten en een versleten rode capuchon, hield haar ogen naar beneden gericht. De andere, iets groter, hield een marineblauwe tas tegen haar borst en scande de kamer met korte, schokkerige blikken. Andrew pakte drie menukaarten en leidde hen naar een hokje in de hoek. Het was niet echt privé, maar wel de meest afgelegen tafel in het café.