Andrew kon hun oordeel voelen zoemen onder de vloerplanken van die koude, benauwde kelderkamer die hij nog steeds zijn thuis noemde. Toch gaf hij niet op. Hij kon het niet. Hij kon nergens anders heen. Hij veegde zijn handen af aan een handdoek en wierp een blik op het geplastificeerde specials bord – dezelfde soep van de dag, dezelfde afgeprijsde combo die niemand ooit had besteld.
De saaiheid maakte dat hij wilde schreeuwen. Hij wilde iets om de eentonigheid te doorbreken. Wat dan ook. Zijn telefoon zoemde in zijn zak. Hij haalde hem er net genoeg uit om op het scherm te kijken. Het was een sms van een groepschat met zijn vrienden: