Andrew zwierf als een geest tussen de tafels door, voorzichtig en onzichtbaar. Zijn collega’s – sneller, luider, brutaler – hadden de tafels al bezet voordat hij met zijn ogen kon knipperen. “De volgende is voor jou,” zei Marie, de ploegchef, zonder op te kijken van de espressomachine. Het was een zeldzame concessie.
Hij knikte en mompelde een bedankje dat ze niet hoorde. Hij nam een plekje in bij de hostess en wachtte. De bel boven de deur schalde en er kwamen zes mensen binnen: vier mannen, twee vrouwen, allemaal luid lachend, het soort gelach dat een kamer vulde nog voor ze gingen zitten.