Toen het geluid van het kloppen weer door zijn huis galmde, een bewijs van de volharding van de politie, nam Peter in een fractie van een seconde een beslissing. Hij was er niet klaar voor om zijn zoektocht zo gemakkelijk los te laten. Snel en stil glipte hij de achterdeur uit, zijn hart ging tekeer van angst en opwinding.
Hij rende door het smalle steegje achter zijn huis, goed oplettend of de agenten bij de voordeur hem niet zagen. Peter ging recht op de haven af, want hij wist precies waar de boot van zijn zwager lag aangemeerd. Hij hield zich gedeisd, omdat hij wist dat gezien worden problemen met de politie kon veroorzaken.