Kayla drukte haar rug tegen de muur, haar adem stokte ergens tussen haar ribben en haar keel. Het huis had leeg moeten zijn. Sabrina had die ochtend ge-sms’t dat ze Tommy bij zich had. Maar nu, staande in de stille gang, kon Kayla het duidelijk horen: een vaag, onmiskenbaar geschuifel van de verdieping boven haar. Geen pijpen. Niet de wind. Een voetstap.
Haar handen trilden toen ze naar haar telefoon greep, haar ogen gericht op het trappenhuis. Enkele minuten geleden was ze het huis binnengelopen. Alles was stil en gewoon geweest, tot het langzame kraken van een vloerplank haar bevroor. Er was iemand boven. Iemand die er niet hoorde te zijn.
Kayla slikte hard, haar hart bonkte tegen haar oren en elk instinct zei haar dat ze die trap niet op moest lopen. Ze wist niet wie ze eerst moest bellen of wat ze moest zeggen. Het enige wat ze wist, was dat ze weg moest en dat wat dat geluid had gemaakt, al lang voor haar komst in de stilte van het huis van de Reynolds had gewacht.