Hij krabbelde getallen in de kantlijn, telde elk derde woord, toen elk vijfde, en bracht vervolgens zinnen in kaart door herhaling. Eerst leverde het niets op. Toen verschoof er iets: de plaatsingen kwamen op één lijn en schetsten coördinaten, alsof Henry aanwijzingen in het volle zicht had verborgen. Andrews hartslag versnelde. De akte was geen juridisch proza, het was een cijfer!
Opwinding vocht tegen angst. Hij markeerde de tuinschets en legde Henry’s coördinaten over vervaagde blauwdrukken van het terrein. Eén bepaalde plek gloeide met angstaanjagende zekerheid. Het was een verwaarloosd plekje bij een kromme eik, half overwoekerd door onkruid. Andrew staarde ernaar en fluisterde: “Wat is je geheim, oom?”