Hij stak het mes in de grond. De aarde gaf met tegenzin mee, kluiten braken uit elkaar en wormen kronkelden in het licht. Het zweet verzamelde zich snel ondanks de kou. Elke slag van de schop dreunde van verwachting. Zijn hart bonkte harder. Hij wist het zeker: dit was de plek die Henry hem wilde laten vinden.
Minuten werden uren. Het gat werd dieper, de aarde hoopte zich hoog om hem heen op. Wortels klauwden terug naar zijn vooruitgang. Zijn armen deden pijn, zijn adem stokte. Maar er kwam niets boven water – geen kistje, geen aanwijzing, alleen zwarte aarde en hardnekkige stenen. Zijn opwinding sloeg om in frustratie. Had hij de code helemaal verkeerd begrepen?