Bij zonsopgang keerde hij terug met hernieuwde vastberadenheid. De tuin strekte zich voor hem uit als een slagveld. Hij mat zijn stappen zorgvuldig af en stelde zijn kaart opnieuw op. Het nieuwe punt viel vlakbij een gebroken zonnewijzer, half begraven in het onkruid. Andrew ramde zijn spade in de grond, hoop en vrees botsten bij elke beweging.
Opnieuw bood de aarde weerstand. Uren gingen voorbij zonder een glinstering van metaal, zonder gekraak van hout. Andrew vloekte, het zweet druppelde in zijn ogen. Hij vreesde dat hij zich opnieuw had misrekend. Maar zelfs toen de uitputting toesloeg, fluisterde iets van binnen: blijf graven. De tuin had nog steeds geheimen en Henry wilde ze vinden.