Hij stak de spade erin en het vuil gaf met verrassend gemak mee. Deze keer voelde het ritme anders – hol en verwachtingsvol. De grond rook rijker, leemachtiger, onaangetast door tientallen jaren wortels. Elke stoot droeg een trilling van zekerheid met zich mee, alsof Henry’s geest eindelijk zijn handen leidde. Andrews verwachting groeide met elke schep.
Toch knaagde er twijfel. Wat als hij iets ergers vond? De gedachte kronkelde in zijn maag. Hij zag flitsen van de gebroken vorm van zijn tante, Henry’s bleke gezicht op haar begrafenis, dorpelingen die fluisterden. Hij vreesde dat de kist die hij zocht iets sinisters zou bewijzen, geen mysterie – een antwoord dat het breekbare verhaal van zijn familie voor altijd zou verbrijzelen.