Binnen wachtten de schaduwen. Stil. Stil. En niet helemaal leeg. Claire haalde diep adem, stroopte haar mouwen op en stapte naar binnen. De schuur was erger dan ze zich herinnerde. Spinnenwebben hingen als vale gordijnen aan de balken. Stof bedekte alles – gereedschap, planken, een verroeste kruiwagen die op zijn kant stond.
Muizenkeutels lagen in de hoeken en een van de ramen was naar binnen gebarsten, waardoor de vloer bezaaid was met glas en bladeren. Claire zuchtte. “Oké, pap. Eens kijken wat je voor me hebt achtergelaten.” Ze vond de oude duwbezem achter de voerdeur en begon te vegen, waarbij ze alleen pauzeerde om in haar elleboog te hoesten toen de lucht dikker werd.