“Ze zou dankbaar moeten zijn. Ze heeft de hele schuur voor zichzelf.” Claire’s maag trok samen. Ze probeerde het weg te vegen, maar haar stem kraakte toen ze zei: “Ik ben gebleven. Meer dan een jaar. Ik gaf mijn baan op. Mijn leven. Ik vraag nergens om. Maar doe niet alsof ik niet meer verdiend heb dan stof en splinters.” Bryan haalde zijn schouders op. “Je bent toch niet voor het geld gebleven? Dus wat maakt het uit?”
Sam leunde achterover. “Kijk eens rond, misschien vind je daar iets glimmends.” Het gelach dat volgde schraapte als glas. Claire draaide zich om en vertrok zonder nog een woord te zeggen. Die nacht lag ze wakker in de slaapkamer van haar kindertijd, starend naar de ventilator aan het plafond die in langzame cirkels kraakte.