Ze hurkte en voelde aan de randen. Het was echt. Zwaar, goed afgesloten. Geen klink. Alleen de ring. Ze staarde er een lang moment naar, zich plotseling bewust van hoe stil de schuur was geworden. Geen wind. Geen gekraak. Alleen haar adem en het zachte getik van een nestelende vogel in de dakspanten.
Hoe had ze dit nooit opgemerkt? Zelfs als kind had ze honderden keren heen en weer gerend over deze vloer. Tikkertje gespeeld door de stallen. Forten gebouwd van hooibalen. Deze hoek was altijd gewoon… opslag geweest. Haar hand klemde zich vast aan de metalen ring. Maar ze liet los.