In de hoek stond een oude koelkast, zonder stekker en dichtgeplakt met duct tape. Spinnenwebben hingen als gordijnen over alles. En toch… voelde het niet als een bunker. Of een schuilkelder. Het voelde als… opslag. Vergeten opslag. Gewoon. Rommelig. Zinloos. Claire ademde uit en liet de zaklamp zakken.
Ze voelde zich plotseling moe, meer dan moe. Afgezogen. Was dit wat hij haar had nagelaten? Deze vochtige kelder vol kapotte meubels en rommel? Misschien had haar vader hier alles gedumpt waar hij niets mee te maken wilde hebben. Misschien was de schuur geen cadeau geweest, maar een bijkomstigheid.