Minuten kropen voorbij. De kou sijpelde door haar spijkerbroek. Ze stelde zich voor hoe het welpje wakker werd van honger en pijn, zonder enige troost behalve de grijze lucht. Wat als de moeder de hele nacht had gezocht, wanhopig was geworden en landinwaarts was getrokken in de richting van onbekende gevaren? De gedachte holde haar borstkas uit met een schuldgevoel zo scherp als een gebroken schelp.
Ze liep kleine, rusteloze lussen, haar ogen over de duinen. Haar voetafdrukken van gisteren waren al uitgewist door het stuivende zand, het bewijs van het pad dat mens en beer had samengebracht. Het getij kroop hoger, likte dichter naar de kist. Tessa sleepte het nog een meter verder, haar hart bonkte bij elk gedempt gejammer binnenin.