De zon zakte in een koperen waas en meeuwen kakelden boven haar als roddelende omstanders. Tessa ging op haar hurken zitten om een sint-jakobsschelp te onderzoeken en liet de kilte van de zee in haar botten sijpelen. Voor het eerst in weken voelde ze een vredig gevoel.
Tessa liep over de vloedlijn, haar tenen zakten in het gladde zand. Een donkere vorm dobberde ver weg op de deining – lang, laag en log. Het deed haar denken aan een drijfhout dat soms aanspoelde na stormen. Ze haalde haar schouders op en liep door, op zoek naar schelpen die glinsterden in het vage licht.