“Nee, niet de tanker,” zei Arthur. “Dichterbij. Veel dichterbij. Net boven de deining.” Het stel wisselde een blik. “Ik zie niets,” zei de vrouw met een halve glimlach. De man haalde zijn schouders op. “Misschien is het gewoon zeewier of zo.” Ze gingen verder met hun gesprek alsof hij er niet was.
Hij probeerde het opnieuw, deze keer met een hondenuitlater. Toen met een man die een camera vasthield. Toen met een gezin dat een parasol opzette. Elke keer was het antwoord hetzelfde. Of ze zagen het niet of het kon ze niet schelen. Zijn urgentie begon absurd te voelen, zelfs voor hemzelf.