Arthur Finch werd net voor zonsopgang wakker, zoals hij altijd deed. Een vage gloed begon in het oosten te schijnen, zichtbaar door het met zout besmeurde raam van zijn kleine slaapkamer. Hij hoorde het zachte geluid van golven die tegen het kiezelstrand sloegen – rustig en vertrouwd.
Hij ging rechtop zitten en zwaaide zijn benen over de rand van het bed, zijn voeten landden op de koele, versleten vloerplanken. Het huisje rook nog steeds vaag naar het vuur van gisteravond en de zilte zeelucht – beide geuren waaraan hij door de jaren heen gewend was geraakt.