Toen zag hij het. Een sprankje duisternis brak door de oppervlakte. De eieren waren bijna helemaal ondergedompeld, op één na. Daarom konden de anderen het niet zien vanaf de kant en was hij het kwijtgeraakt. Het lag nu lager in het water.
Hij zette de motor af en voer dichterbij. Het was zeker eivormig, dof, matzwart, ongeveer zo groot als een basketbal. Het oppervlak was vreemd glad, bijna leerachtig voor zijn verbeelding. Er waren geen markeringen, geen naden.