Arthur deinsde terug en slaakte een verwrongen zucht. De vloeistof was dik als afgewerkte motorolie, maar met een koperachtige glans en een vage metaalachtige, zilte geur. Het kleefde in zware druppels aan zijn huid en weigerde met de zeestralen mee te stromen. Hij staarde naar zijn handen, zijn hart bonkte.
Hij trok zich van het ding terug en struikelde een beetje terwijl hij naar het motorkoord zocht. Hij rukte er hard aan. De motor hoestte, sputterde en kwam toen tot leven. Hij keek niet om. Wat dat ding ook was, hij wilde er niets meer mee te maken hebben.