Placebo, zei hij tegen zichzelf. Je maakt jezelf bang. Maar hij kon niet stoppen zijn huid aan te raken. Het voelde warm aan. Of misschien was het de zon. Of de paniek. Hij liep, wilde het strand zien, had afleiding nodig, of een teken dat de wereld nog normaal was.
Hij was halverwege de promenade toen de eerste schreeuw klonk. Daarna volgde er nog een. Mensen wezen naar de zee en gingen achteruit, weg van de waterkant. Arthur draaide zich instinctief om en bevroor. Er waren er nu meer.