Hij draaide aan de draaiknop, bladerde door de ruis en de zachte rock tot hij op een lokale nieuwszender belandde. Het weer. Verkeer. Een stukje over een gebakverkoop. Niets. Geen enkel bericht over de chaos die hij net had gezien – geen berichten over de vreemde zwarte vormen of de mensen die geschrokken van het strand waren gevlucht.
Hij leunde achterover in zijn stoel, het zweet koelde af op zijn huid. Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Hij keek omlaag naar zijn hand die het stuur vasthield. Het roodzwarte pigment was er nog, vaag maar onmiskenbaar. Hij wreef erover met zijn duim. Nog steeds geen pijn. Nog steeds geen uitslag. Maar het was niet vervaagd.