“We weten wat ze zijn,” zei ze. Arthur stond op. “Vertel op.” “Het zijn eieren,” zei ze duidelijk. “Maar niet vers. Ze zijn gefossiliseerd. Sommige zijn tienduizenden jaren oud, bewaard onder immense druk in sedimentlagen kilometers onder de oceaanbodem.”
Hij fronste zijn wenkbrauwen. “Dus ze zijn… dood?” “Slapend,” corrigeerde ze. “Of, beter gezegd, ze waren in een soort stase. Bevroren in de tijd.” “De bevingen van vorige week werden niet alleen hier gevoeld. Ze verstoorden de diepten van de oceaan.”