Arthur grinnikte droogjes. “En wat nu? Ga ik naar huis met een souvenir van een monster?” “Geen monster,” zei ze rustig. “Een boodschap uit het verleden van de aarde. Een herinnering aan wat we niet weten. Wat er nog steeds onder slaapt.”
Hij staarde naar het pulserende ei achter haar. Het ritme paste nu bij iets in hem. Een puls in de diepte. “En jij,” zei ze, “hebt gezien wat niemand anders heeft gezien. Dit… is een geheim dat slechts weinigen nu mogen begrijpen.