Aan de wazige horizon dreven drie – nee, vier – donkere vormen op het wateroppervlak. Ze waren allemaal ongeveer even groot en stonden op gelijke afstand van elkaar. Ze zagen eruit als massieve, matzwarte eieren die zachtjes met de deining meedobberden. Hij knipperde en ging rechtop zitten om zijn ogen af te schermen.
Het waren geen boeien. Te groot, te glad, te symmetrisch. Het waren ook geen walvissen – geen beweging, geen adem, geen spuiten. Alleen… stilte. Onnatuurlijke stilte. De zee was kalm, maar de aanblik van die objecten maakte hem nerveus. Arthur haalde snel zijn lijn binnen, zijn handen trilden.