Maar hij bleef op zijn stoel zitten. Terwijl hij diep ademhaalde en zichzelf probeerde te kalmeren, keek hij voor het eerst sinds de middelbare school naar Ariel. Ze zag er anders uit, meer versleten en nederiger, maar die kastanjebruine krullen en bosgroene ogen waren niet te missen. Ariels zelfvertrouwen leek even te wankelen toen ze zich realiseerde wie hij was.
“Lucas?” zei ze, haar stem gevuld met verbazing en een vleugje bezorgdheid. “Hallo, Ariel,” antwoordde Lucas, met een rustige en beheerste stem. “Dat is lang geleden.” Ariel keek naar beneden, duidelijk ongemakkelijk. “Nou, dit is ongemakkelijk, maar ik ben hier voor de auditie.”