Ze keek op, haar adem stokte in haar keel. Het deed nog steeds pijn – alles deed nog steeds pijn – maar Alex had gelijk. Zijn stem had Samantha’s hopeloosheid doorbroken. Met trillende vingers veegde ze haar gezicht af, haalde beverig adem en stond langzaam op. Nee, dit zou niet het einde zijn. Nog niet.
Net toen Samantha opstond, zoemde haar telefoon scherp tegen haar been. Ze haalde hem tevoorschijn en zette zich schrap voor nog meer lege antwoorden. Maar deze keer was het anders: er was een nieuw commentaar onder het bericht verschenen. Iemand had een tros adelaarsveren gevonden. Tientallen in de buurt van de oude, verlaten boomgaard.