Hij moest bijna lachen om het grappige gezicht, maar hield zich in. Ze blafte niet, was niet onrustig – ze stond gewoon in de rij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Pedro ging weer aan het werk, lichtelijk geamuseerd, totdat de rij verschoof en Lola met een zelfverzekerd drafje naar voren stapte en haar blad op de toonbank legde.
Pedro knipperde met zijn ogen, niet zeker wat hij ervan moest denken. Waarom gaf ze hem een blaadje? Ze keek hem aan, haar hoofd iets naar rechts, haar ogen verwachtingsvol. Even aarzelde hij. Toen blafte ze kort en duwde het blaadje naar voren met haar snuit, alsof ze erop stond dat het haar beurt was.