Hun dagen begonnen een onuitgesproken ritme te volgen. Pedro keek niet meer op de klok. Hij wachtte gewoon op het zachte getik van pootjes en de groene flits in Lola’s bek. Als een uurwerk arriveerde ze elke dag om 11 uur – geen minuut te vroeg, geen minuut te laat. Tot ze op een dag niet kwam.
Het was een bijzonder drukke ochtend geweest. De bestellingen stroomden binnen en Pedro werkte zonder pauze, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde terwijl de menigte aanzwol. Pas toen hij het laatste bord had uitgedeeld en tegen de kar leunde om even op adem te komen, controleerde hij zijn telefoon. 11:36 uur. Geen Lola.