Elke keer stopte hij, stapte uit en keek. Eén keer was het een scharrige terriër. Een andere keer was het gewoon een schaduw bij de vuilnisbakken. Hij controleerde steegjes en gluurde achter afvalcontainers, op zoek naar de glinstering van een paarse halsband – een die zijn vrouw met liefde met de hand had genaaid. Maar er was niets. Geen Lola.
Ontmoedigd kwam hij laat thuis, nauwelijks sprekend. Voor hij naar bed ging, drukte hij zijn handpalmen tegen elkaar en fluisterde een stil gebed. Hij hoopte dat ze warm was, ergens veilig, niet gewond of alleen. Hij wenste vooral dat hij morgen om 11 uur zou opkijken en haar over de weg zou zien draven, met een blaadje in haar mond.