Drie dagen gingen voorbij en nog steeds was er geen teken van Lola. Geen sms’jes, geen tips, geen noemenswaardige waarnemingen. Pedro probeerde hoopvol te blijven, maar elke dag die voorbijging zonder de komst van haar kleine blaadje-in-mond voelde zwaarder dan de vorige. De stilte werd ondraaglijk.
De volgende ochtend ging Pedro vroeger dan gewoonlijk van huis. Met een opgerolde poster in de hand bezocht hij elke winkel in de buurt van de campus – cafés, kantoorboekhandels, buurtwinkels – en stelde dezelfde vraag: “Hebben jullie deze hond gezien?” Elk antwoord was een hoofdschudden, een verontschuldigende glimlach, een zacht sorry, nee.