Toen hij het station bereikte, pauzeerde Pedro nauwelijks om de autodeur te sluiten. Hij haastte zich naar binnen, onregelmatig ademend, en liep naar de balie. “De hond,” zei hij met trillende stem. “De hond die een week geleden door de auto werd aangereden. Zwart en wit. Weet u wat er met haar gebeurd is?”
De agent keek op, zijn gezicht eerst neutraal, toen langzaam veranderend toen hij zich de zaak herinnerde. “Ja, we hadden een melding. De hond heeft het niet gehaald. Kort daarna is ze overleden. We hebben haar twee dagen later gecremeerd.” Pedro stond daar, bevroren, voordat zijn gezicht ineenkromp en de tranen begonnen te vallen.