De agent kwam terug met zijn telefoon, scrolde een paar seconden voordat hij hem gaf. Pedro’s ogen vielen op de foto en hij ademde scherp uit. De hond op de foto was zwart-wit, ja, maar het was een Boston Terrier. Het was Lola niet.
Zijn hart brak opnieuw bij het lot van het arme dier, maar onder dat verdriet bloeide een gevoel van opluchting op. Zij was het niet geweest. Lola was misschien nog ergens daarbuiten. Ergens. Gekwetst, verdwaald, bang, maar levend. Pedro hield de telefoon even vast, fluisterde een beverig dankjewel voordat hij hem teruggaf.