Een jaar geleden was Lola niets meer dan een schuchtere zwerfpup met een zachte vacht, te grote oren en een op haar hoede zijnde blik. Ze zwierf over de campus, een klein figuurtje dat tussen banken en struiken door kroop, altijd alert, altijd alleen. De meeste studenten dachten dat ze van iemand was, tot ze zich realiseerden dat dat niet zo was.
Lola was het onderdeurtje van haar nest, achtergelaten toen haar moeder de anderen verhuisde. Zonder halsband, geen thuis en geen bescherming overleefde ze op geluk en restjes kruimels. Tegen de middag nestelde ze zich onder hetzelfde verweerde bankje bij het ingenieursgebouw, in zichzelf gekruld, wachtend op het vallen van de avond.