“Ik leefde maandenlang in een opslagruimte onder een van de trappen,” voegde hij er rustig aan toe. “Geen ramen. Geen lucht. Ze maakten een voorbeeld van me.” Maar voordat ze de container konden dumpen, had hij een boodschap in een dichtgeplakte plastic zak verstopt en achter een wandpaneel verzegeld. “Ik wist niet of het ooit gevonden zou worden. Maar ik moest het proberen.”
Een lang moment sprak niemand. De mensen in de container – zwijgende getuigen van Ahmeds verhaal – keken hoopvol naar Katherine. “Je bent niet meer alleen,” zei ze uiteindelijk, rechtop staand. “We halen jullie allemaal van dit schip.” Om haar heen verschoof de lucht. Het was nog steeds zwaar, maar nu was er iets anders. Vastberadenheid.