Het kantoor was doodstil, alleen verlicht door het ziekelijke gezoem van TL-lampen en de gloed van een enkele monitor. Ethan Miller zat alleen, mouwen opgestroopt, de laatste hand te leggen aan wat wel eens de belangrijkste presentatie van zijn carrière zou kunnen worden – niet om wat het zou bewijzen, maar om wie het zou ontmaskeren.
Honderdveertig dia’s met cijfers, grafieken en perfect uitgebalanceerd jargon glommen op zijn scherm. Hij sloot het bestand aan en logde in op Brad Collins’ account, iets wat hij al ontelbare keren eerder had gedaan. Brad hield van “gestroomlijnde workflows”, wat meestal betekende dat Ethan zijn administratieve werk afmaakte. Vanavond zou die gewoonte eindelijk vruchten afwerpen.
Met trillende handen typte hij de onderwerpregel: Quarterly Strategy Presentation-Final Version, voegde het deck toe en drukte op verzenden. De bevestigingsping weerklonk zachtjes, met de finaliteit van een voorzittershamer. Ethan leunde achterover in zijn stoel, ademde uit en fluisterde met een grijns: “Hier is alle lof voor jou, Brad. Je hebt het verdiend.”