Brad noemde zichzelf “een man van het grote geheel”, wat bedrijfscode was voor iemand die allergisch was voor werk. Hij liep laat vergaderingen binnen, klapte in zijn handen en vroeg: “Hoe staat het daarmee?” zonder ooit te specificeren wat dat was. Zijn glimlach was een merk en zijn geweten een lege spreadsheet.
Zijn superspecialiteit was delegeren. Brad gaf de helft van zijn projecten aan Ethan met zinnetjes als: “Je bent zo goed in details, man,” en de rest aan stagiaires die voor week twee ontslag namen. Toch begon elke vrijdagse e-mail nog steeds met: “Trots op het team voor het uitvoeren van mijn visie deze week!