Terwijl Elise naar hen keek, nestelde zich een onbehaaglijk gevoel in haar borst. Er was geen openlijke wreedheid – verre van dat. Maar de geloste zorg zag er verstikkend uit. Het soort dat er aan de buitenkant uitziet als bescherming, maar aanvoelt als controle voor de persoon die erin gevangen zit. Elise begreep niet waarom Olivia’s vader niet was gekomen. Ze vroeg zich af of de vader haar keuze om de baby te krijgen niet steunde.
Elise ging terug naar de verpleegsterspost en schreef rustig in de notities: Patiënt lijkt angstig. Familiedynamiek onduidelijk. Monitor ondersteuningsnetwerk. Het was niet veel, maar het was alles wat ze kon doen. Soms was een enkele regel in een dossier de enige reddingslijn die ze kon achterlaten.