En ik, hoewel zachter en minder explosief dan mijn man, was niet minder bang. De toekomst van mijn dochter leek gekanteld in een ruimte die we niet konden bereiken. Elke geheime ontmoeting met de man die ze ons weigerde uit te leggen voelde als een deur die krakend dichtviel, totdat we buiten stonden met sleutels in onze hand die nooit meer in het slot zouden passen.
Onze angsten groeiden met de dag. Nora kwam steeds later terug, soms met enveloppen die ze discreet in haar tas stopte. Op een keer had ze een dun hardcover boek bij zich met een leren kaft, duidelijk nieuw. Een andere keer was het een elegante vulpen. Toegegeven, attente geschenken, maar niet iets wat een negentienjarige normaal gesproken krijgt.