Martins geduld brak. Hij volgde haar op een vochtige middag, net ver genoeg achter haar. Ze merkte het niet. In het café bij de bibliotheek zat ze bij hem. We ontdekten dat hij Graham heette. Ze bogen samen over papieren, hun hoofden raakten elkaar bijna, stemmen laag maar intens.
Hij raakte haar niet ongepast aan, niet eens in de buurt, maar zijn aandacht voor haar was totaal. Hij luisterde met een verontrustende focus, knikte bij haar woorden, begeleidde haar met zijn hand als hij naar iets schreef. Voor Martin zag het er intiem uit, respectabel aan de oppervlakte, maar sinister eronder.