Ik verwachtte dat Martin naar binnen zou stormen, maar dat deed hij niet. Hij keek van buiten toe, zijn handen tot vuisten gebald. “Hij ziet eruit alsof hij haar traint,” zei hij later. Zijn stem trilde. “Traint haar waarvoor?” De vraag bleef onbeantwoord, beangstigender dan wanneer we ze hadden zien kussen.
Elke keer als Martin ze samen zag, zei hij tegen zichzelf dat hij het bewijs zou krijgen, maar het kwam nooit. Er waren enkele flitsen: Grahams hand die een papier over de tafel liet glijden, haar glimlach helder en vol vertrouwen. Maar waar waren de ongepastheid of schandalige gebaren? Het hele gebeuren deed ons alleen maar meer vermoeden dat intimiteit in vele vormen bestond en niet allemaal zichtbaar was.