We ruzieden nog lang nadat ze haar slaapkamerdeur op slot had gedaan. Martin wilde naar het café rijden om Graham persoonlijk te confronteren. “Dit eindigt nu,” zei hij. Ik schudde mijn hoofd. “Als je doorzet, loopt ze alleen maar verder weg. We raken haar helemaal kwijt, zie je dat niet?” Mijn stem trilde van angst.
We probeerden de controle terug te krijgen op de enige manier die we kenden: regels. Een strengere avondklok, dagelijkse check-ins per sms en waarschuwingen om ons op de hoogte te houden. Nora knikte beleefd, maar haar gehoorzaamheid was zo dun als papier. Ze volgde net genoeg om niet openlijk in opstand te komen, meer niet.