Toch kon Emily het gevoel niet van zich afschudden dat alles in hun huis subtiel was veranderd – alsof de lucht was veranderd, alsof liefde was vervangen door iets kouder, stillers, moeilijker te zien. In de dagen die volgden, werd James stiller. Niet het soort stilte dat van uitputting kwam, maar iets zwaarders.
Hij bewoog zich door het huis als een gast, beantwoordde Emily’s vragen met halfhartige knikjes, zijn aandacht elders. De meeste avonden zat hij aan de eettafel naar niets te staren, zijn eten onaangeroerd. Als Emily vroeg of hij zich goed voelde, zei hij dat hij gewoon moe was. Toen ze over de baby begon, spanden zijn schouders zich bijna onmerkbaar.