De dierenarts somde overlevingspercentages op, geen van allen hoopvol. Sommigen waren van mening dat ze het toch met de hand moesten proberen; anderen zeiden dat de welpen al verloren waren. Ethan zat er allemaal bij, stil maar rusteloos, met steeds dezelfde gedachte in zijn hoofd: Er moest een andere manier zijn. Die avond had hij de eerste dienst in de crèche. De welpen waren klein, blind, hun kreten zo dun als papier.
Ze kronkelden onder de warmtelampen, hun mond blind zoekend. Om de twee uur warmde Ethan flessen op en probeerde hen tot eten aan te zetten. Sommigen zogen zwakjes, anderen weigerden. Angst kronkelde in zijn maag bij elke gram die ze niet dronken. Vanuit de gang klonk een zacht gekrab van klauwen. Bella. Ze zat buiten het glas, haar neus ertegenaan gedrukt, haar staart laag ingetrokken.